Pojawia się podczas poruszania się
różnymi środkami transportu, najczęściej w trakcie podróży samochodem lub autobusem. Powstaje wskutek niezgodnych informacji docierających w tym czasie do mózgu z oczu, błędnika będącego narządem równowagi oraz receptorów mięśni, ścięgien i więzadeł stawowych odpowiadających za odczuwanie pozycji ciała.
Jadąc samochodem widzimy, że poruszamy się z dużą prędkością (krajobrazy przemykają za oknem), a my siedzimy wygodnie w fotelu, czyli występuje niezgodność pomiędzy wzrokiem, a zmysłem równowagi i odczuciem położenia ciała.
U niektórych osób reakcją na niespójne bodźce jest występowanie uczucia zmęczenia, zaburzeń koncentracji, utraty apetytu, mdłości, zimnych potów i zblednięcia, nadwrażliwości w odbiorze zapachów oraz wymiotów.
Jeżeli takie złe samopoczucie już kiedyś towarzyszyło nam w podróży, to do kolejnej źle się nastawiamy psychicznie. Wtedy zaczynamy reagować na wyjazd niemal histerycznie. Jeśli, przy okazji, podróż rzeczywiście nie będzie komfortowa (ciasno, duszno, spaliny) - dolegliwości zwykle się nasilają.
Chorobie lokomocyjnej nie zawsze można zapobiec. Żaden z dostępnych preparatów nie jest w 100% skuteczny w leczeniu jej objawów. Do problemu musimy więc podejść z wyprzedzeniem i maksymalnie kompleksowo aby złagodzić dolegliwości.
Jeśli jest możliwy wybór transportu, to warto pamiętać, że w pociągu najmniej buja i kołysze, jest więcej przestrzeni, a tym samym mniejsze ryzyko dolegliwości.
W dużym środku lokomocji zalecane jest siedzenie w miejscu, gdzie najmniej buja i kołysze: w samolocie okolice skrzydeł, w autobusie z dala od osi kół, na statku w części środkowej.
Lepiej podróżować w pozycji półleżącej z podpartą głową, niż w siedzącej.
W czasie podróży wskazane patrzenie do przodu w dal, a nie na boki na poruszające się za oknem obiekty. W samochodzie założenie bocznych rolet przeciwsłonecznych ograniczy śledzenie przesuwającego się krajobrazu.
Wskazana jest rozmowa lub słuchanie spokojnej muzyki, ale nie czytanie.
Dziecko, które cierpi na chorobę lokomocyjną, powinno przed podróżą zjeść lekki posiłek na godzinę przed wyprawą. Należy unikać ciężkich, tłustych, bardzo słodkich i słonych potraw.
Do picia wskazana chłodna woda lub herbatka miętowo - imbirowa. Uważa się, że imbir i mięta mogą hamować objawy choroby lokomocyjnej.
Podczas długich podróży warto zaplanować częste przerwy na odpoczynek i posiłki, które powinno się zjadać często, ale w małych porcjach.
Jeśli rodzice zaobserwowali, że objawy choroby lokomocyjnej występują średnio po 2 godzinach podróży, to przerwy należy planować co 1,5 godziny.
Nudności w czasie jazdy samochodem wymuszają dodatkowe przerwy i kilkuminutowe głębokie oddychanie na świeżym powietrzu.
Gdy wystąpią bardziej nasilone dolegliwości pomóc może chłodny okład na czoło i kark.
U dzieci z chorobą lokomocyjną powyżej 3. roku życia podawane są preparaty zawierające wyciąg z kłącza imbiru. Niektóre badania potwierdzały skuteczność imbiru w zmniejszaniu nasilenia objawów choroby lokomocyjnej, jednak brak jest pełnej zgodności co do jego efektywności.
Po szóstych urodzinach można podać od 1/2 do 1 tabletkę Aviomarinu na 40 minut przed podróżą. W przypadku nudności i wymiotów taką samą dawkę można ponownie powtarzać co 6—8 godzin, maksymalnie do 3 tabletek na dobę. Młodszym dzieciom, po 2.roku życia, lekarz może zalecić Diphergan.
Choroba lokomocyjna jest problemem kilku procent dzieci, najczęściej pomiędzy 2 a 12 rokiem, ustępuje u co dziesiątej osoby. Cierpiący muszą optymistycznie czekać, dolegliwości często ustępują, gdy sami zostają kierowcami.
